Ιστορία Στ΄, Ενότητα 4, Κεφάλαιο 3 Επαναστατικά κινήματα στη Μακεδονία και την Κρήτη-Το Ολοκαύτωμα στο Αρκάδι

Ιστορία Στ΄, Ενότητα 4, Κεφάλαιο 3

Επαναστατικά κινήματα στη Μακεδονία και την Κρήτη

1.Τι γνωρίζεις για το επαναστατικό κίνημα του 1854 στη Μακεδονία; Ποιοι συμμετείχαν σ΄αυτό το κίνημα και γιατί απέτυχε;

2.Ποιες περιοχές επαναστάτησαν το 1878;Γιατί απέτυχε κι αυτή η επανάσταση;

3.Πώς εκμεταλλεύτηκε το κίνημα του 1878 η Ελλάδα στο Συνέδριο του Βερολίνου;

4.Πότε επαναστάτησε η Κρήτη; Τι έγινε στο Αρκάδι;

5.Ποιες ήταν οι επιπτώσεις της επανάστασης στην Κρήτη για την Ελλάδα ;
6.Ποιες περιοχές επαναστάτησαν το 1896; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτού του κινημάτων;

7.Το 1830 η Ελλάδα γίνεται ανεξάρτητο κράτος. Το 1832 Μακεδονία , Κρήτη , Ήπειρος, Θράκη και πολλά από τα νησιά μας μένουν έξω από τα όρια του νέου κράτους. Γράψε ένα σχόλιο για τα συνεχόμενα επαναστατικά κινήματα που παρατηρούνται σ΄αυτές τις περιοχές.

Εκτυπώστε την εργασία

 

Ο Τσάμης Καρατάσος (γιος του Τάσου Καρατάσου)

Ο Επίσκοπος Κίτρους Νικόλαος  με  οπλαρχηγούς της επανάστασης (Μακεδονία 1878)

Το Ανατολικό Ζήτημα 1878

     Επαναστατικά κινήματα στη Μακεδονία και την Κρήτη (anoixto sxoleio)

κλικ εδώ

 Επαναστατικά κινήματα στη Μακεδονία και την Κρήτη - Quiz

                                                                             κλικ εδώ

Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου

Κορυφαία στιγμή της Κρητικής επανάστασης του 1866 ήταν το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου.Στο Αρκάδι,μοναστήρι κοντά στο Ρέθυμνο,είχαν μαζευτεί λίγοι αγωνιστές για να το υπερασπίσουν .Εκεί κατέφυγαν και πολλά γυναικόπαιδα και γέροντες για να βρουν προστασία.Οι Τούρκοι πολιόρκησαν το μοναστήρι.Οι υπερασπιστές του αντιστάθηκαν ηρωικά Ο αγώνας όμως ήταν άνισος.Οι πολιορκημένοι για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων, έβαλαν φωτιά και ανατίναξαν την πυριτιδαποθήκη .Τινάχθηκαν όλοι στον αέρα παίρνοντας στο θάνατο εκατοντάδες Τούρκους.Την ώρα της ανατίναξης μέσα στην αποθήκη βρισκόταν η πεντάχρονη Ελένη Λουκάκη που τελικά ήταν η μοναδική που σώθηκε μέσα από αυτήν την κόλαση φωτιάς.

Η Ελένη Λουκάκη. Αφηγείται στο Μητροπολίτη Τιμόθεο Βενέρη.

«Στην επανάσταση του 1866 ήμουν 5-6 ετών Ο πατέρας μου πήρε τη μητέρα μου και τα παιδιά, πέντε αδερφάκια και μας επήγε εις το Αρκάδι για να προφυλαχθούμε από τους Τούρκους. Πήγαμε στο Δραγατοκάλυβο στο κελί ενός καλογέρου που τον λέγανε Μεθόδιο.  Ο πατέρας μου είδε πρώτος τους Τούρκους όταν επλησιάζανε στο Αρκάδι. Ήταν πολύ πρωί, εορτή των Αρχαγγέλων. Είχε πάει στο κυνήγι. Όταν είδε τα τούρκικα μπαϊράκια έτρεξε στο Μοναστήρι και έδωσε είδηση στον Ηγούμενο που εκείνη την ώρα λειτουργούσε ακόμη. Ο πατέρας μου γύρισε στο Δραγατοκάλυβο και ο καλόγερος Μεθόδιος του είπε να πάρει την οικογένειά του να πάει στο Αμάρι, πριν οι Τούρκοι κόψουνε το δρόμο. Εκείνος του είπε ότι έδωσε το λόγο του στον Ηγούμενο ότι θα μείνει στο Μοναστήρι και δε φεύγει.

Μας πήρε όλους και πήγαμε στο Μοναστήρι. Δεν άργησε να αρχίσει ο πόλεμος. Ο πατέρας μου μας τοποθέτησε στο κελί του Διάκου του Πετιμέζη από την Αμνάτο ο οποίος ήταν συγγενής μας. Ήταν κι άλλοι εκεί, όλοι συγγενείς. Το κελί είχε ανώγειο και ήταν δίπλα στην πυριτιδαποθήκη. Ο πατέρας μου πήγε με κείνους που πολεμούσανε.

Θυμούμαι ότι η μητέρα μου έκλαιε και μας φιλούσε. Καθόμουν κάτω στο πάτωμα και ακουμπούσα στο στήθος της θείας μας της Αννεζίνας. Από μια τρύπα που είχεν ο οντάς έβλεπα ένα άνδρα ο οποίος κρατούσε κάτι και επηγαινόρχετο (Θα ήταν ο Γιαμπουδάκης). Έξαφνα είδα μια φλόγα η οποία δεν μας έβλαψε. Τίποτε άλλο δεν θυμούμαι παρά μόνον ότι ήμουν πετρωμένη και ότι κάποιος με έβγαλεν από μέσα από τσι πέτρες. Μου έπλυνε το πρόσωπο και με ρώτησε αν ήθελα νερό, αλλά δεν μου έδωσε. Φαίνεται ότι ήμουν ζεστή από τα φλογισμένα ερείπια και έκρινε καλό να μη μου δώσει, μήπως με βλάψει. Ο άνθρωπος αυτός  με τραβούσε από το χέρι και πήγε μπροστά στους στάβλους. Είδα εκεί στρατό και πολύ κόσμο. Οι Τούρκοι με ρώτησαν τίνος είμαι. Εγώ τους είπα: του «Μαρκουλιού», γιατί έτσι ήταν γνωστός ο πατέρας μου. Οι χωριανοί μας Τούρκοι με φέρανε στον πατέρα μου, ο οποίος δυσκολεύτηκε να με αναγνωρίσει γιατί ήμουν μαυρισμένη και πληγωμένη από το μπαρούτι. Εγώ τον εγνώρισα και του φώναξα. Όταν ο στρατός μας πήρε από τους στάβλους, μου έβαλε το φέσι του διότι είχε βρέξει και είχε υγρασία. Με έβαλε πάνω στον ώμο του και για τούτο δεν του έδεσαν οι Τούρκοι τα χέρια. Μας πήγαν στο Ρέθεμνος…».

«Το Αρκάδι δια των αιώνων», Τ. Βενέρη – Μητροπολίτου Κρήτης – Αθήναι 1938.

Δείτε την συγκινητική αφήγηση της Ελένης Λουκάκη μέσα από το ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη μέρα αυτή.