ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
 |
| Έργο της Μαρίας |
14 Νοέμβρη 1973.
Οι φοιτητές της Αθήνας καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο. Σύνθημά τους: ΨΩΜΙ-
ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ Η Αστυνομία κυκλώνει το
Πολυτεχνείο.
1500 φοιτητές παίρνουν την απόφαση να μείνουν το βράδυ στο Πολυτεχνείο.
Συγκροτείται Συντονιστική Επιτροπή απ' όλες τις σχολές που μεταδίδει συνθήματα
από μεγάφωνα και ένα μικρό ραδιοφωνικό πομπό.
Γύρω στο Πολυτεχνείο συγκεντρώνονται χιλιάδες αδούλωτοι Έλληνες που τους
συμπαραστέκονται.
15 Νοέμβρη 1973.
Οι φοιτητές οργανώνουν τη ζωή και τη δράση τους. Γίνονται συνελεύσεις.
Εκλέγονται επιτροπές.
Ο πρώτος πολύγραφος αρχίζει να λειτουργεί Κείμενα προκηρύξεων, αυτοσχέδια
ποιήματα, σκίτσα βγαίνουν απ' τον πολύγραφο. Σκορπίζονται σε όλο το κτίριο.
Γέμισαν τα κτίρια του Πολυτεχνείου και το προαύλιο από φοιτητές. Πλήθη λαού
κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας και κατακλύζουν τους δρόμους γύρω από το
Πολυτεχνείο. Προσφέρουν στους ηρωικούς αγωνιστές, λουλούδια, τρόφιμα, χρήματα
και φάρμακα.
Εκλέγεται Συντονιστική Επιτροπή στην οποία συμμετέχουν και δυο εργάτες. Σε
ανακοίνωση της δηλώνει ότι η εκδήλωση του Πολυτεχνείου είναι αντιφασιστική και
αντιιμπεριαλιστική.
Λειτουργεί νέος πομπός, που τώρα ακούγεται σ' όλη την Αττική. Υπερηφάνεια και
συγκίνηση κατέχει όλους τους Έλληνες που τον ακούνε:
«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των
ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η
χούντα θα πέσει από το λαό...»
«Ολοι εδώ, στον αγώνα ενάντια στη Χούντα. Ελληνικέ λαέ, έχουμε την ανάγκη
σου. Όλοι ενωμένοι!— Κάτω η Χούντα».
 |
| Έργο της Κωνσταντίνας |
Στη Θεσσαλονίκη και Πάτρα οι φοιτητές καταλαμβάνουν τα Πανεπιστημιακά κτίρια.
Οι αγρότες από τα Μέγαρα ξεκινούν για την Αθήνα. Στο Αιγάλεω γίνονται
επαναστατικές εκδηλώσεις και ακολουθούν τέτοιες στις συνοικίες της Αθήνας και
του Πειραιά. Όλη η Ελλάδα συμπαρίσταται στους ελεύθερους αγωνιζόμενους
φοιτητές.
16 Νοέμβρη 1973.
Πάνω από 150.000 άνθρωποι είναι γύρω από το Πολυτεχνείο και βροντοφωνάζουν με
τους ελεύθερους φοιτητές «Κάτω η χούντα, η χούντα θα πέσει απ' το λ Ώρα 7.30μ.μ.
Ο δικτάτορας δίνει διαταγή να χτυπηθεί πρώτα η λαοθάλασσα, που είναι γύρω στο
Πολυτεχνείο. Δακρυγόνα πέφτουν συνεχώς και κάνουν αφόρητη την ατμόσφαιρα. Ο
λαός ανάβει φωτιές και τα εξουδετερώνει. Τώρα σφυρίζουν σφαίρες και οι πρώτοι
νεκροί πέφτουν μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Ο λαός στήνει οδοφράγματα, δεν
υποχωρεί, παλεύει άοπλος, παραμένει στη θέση του.
Ώρα 12 τα μεσάνυχτα μπαίνει στην Αθήνα στρατός και τανκ και καταλαμβάνουν
επίκαιρες θέσεις.
17 Νοέμβρη 1973, ώρα 2 πρωινή.
Τα τανκ πλησιάζουν το Πολυτεχνείο.
«Αδέλφια μας στρατιώτες, είμαστε άοπλοι, μη μας χτυπήσετε, ελάτε μαζί μας»
φωνάζουν οι φοιτητές και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός καταγγέλλει στον Ελληνικό λαό
την ανίερη πράξη του δικτάτορα.
 |
| Έργο του Μάριου |
Ώρα 3 το πρωί.
Ένα τανκ γκρεμίζει τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου κι ας είναι στα
κιγκλιδώματα φοιτητές. Ρίχνονται ριπές. Στρατός και αστυνομικοί μπαίνουν στο
προαύλιο. Οι φοιτητές προσπαθούν να φύγουν, αλλά δέχονται άγριες επιθέσεις.
Πολλοί φαντάροι προστατεύουν και βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά
άλλοι τους κυνηγούν. Πολλοί συλλαμβάνονται και οδηγούνται στην Ε.Σ.Α. όπου
βασανίζονται φρικτά.
Οι οδομαχίες συνεχίζονται γύρω από το Πολυτεχνείο μέχρι το πρωί.
Οι οδομαχίες συνεχίζονται γύρω από το Πολυτεχνείο μέχρι το πρωί.
Ώρα 11 π.μ. επαναφέρεται στρατιωτικός νόμος.
This is the end
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αρχή για το τέλος τους.
Ο νέος δικτάτορας που αναλαμβάνει την εξουσία ανοίγει το δρόμο για τη
διχοτόμηση της Κύπρου.
Ο ξεσηκωμός του λαού και το εθνικό έγκλημα στην Κύπρο γκρεμίζουν τη
δικτατορία και επαναφέρουν τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία.
Η οργή του λαού ενάντια στους φασίστες φάνηκε με τον ξεσηκωμό του
Πολυτεχνείου. Εκεί τα αδούλωτα νιάτα - φοιτητές και μαθητές - ενώθηκαν με το
λαό και ύψωσαν το κορμί και την ψυχή τους απέναντι στα τανκ για τη Λευτεριά,
τη Δημοκρατία και για την Εθνική Ανεξαρτησία.
 |
| Έργο της Γωγώς |
Δείτε αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ "Γράμματα στο μέλλον"
(Καλύπτει όλα τα γεγονότα:χούντα,εξέγερση,δημοκρατία)
Α΄μέρος
Β΄μέρος
 |
| Έργο της Ζωής |
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι
Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί
τους βόγγους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί
ραγίζουν τα λιθάρια
 |
| Έργο της Όλγας |
Στη Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ
Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος
Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου , κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.
Η πλατεία ήτανε άδεια και τρελός απ' τα σημάδια , σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα, σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
στ' αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό,
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε μισό.
Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί
στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους εργάτες , στους πολίτες, στους οπλίτες ,
στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά,
η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά
Αλέξανδρος Παναγούλης
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976) υπήρξε πολιτικός και ποιητής. Δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών (1967-1974). Παγκόσμια γνωστός, ιδιαίτερα για την θαρραλέα του πράξη, την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, αλλά και για την αντοχή του στα βασανιστήρια που ακολούθησαν. Στην μεταπολίτευση εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.).Ποιήματα του Α. Παναγούλη
Υπόσχεση
- Τα δάκρυα που στα μάτια μας
- θα δείτε ν' αναβρύζουν
- ποτέ μην τα πιστέψετε
- απελπισιάς σημάδια.
- Υπόσχεση είναι μοναχά
- γι' Αγώνα υπόσχεση
- (Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972)
- Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974
- Διεύθυνσή μου
- Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
- αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι
- το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί
- Μα τι να γράψω;
- Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
- Παράξενο και πήζει το μελάνι
- Μέσ’ από φυλακή σας γράφω
- στην Ελλάδα
- (Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, 5 Ιουνίου 1971 – Μετά ξυλοδαρμό)
- Κόκκινο τριαντάφυλλο
Κάθε πρωί ξεκινούσαμε να πάμε στη δουλειά,
στο λεωφορείο γελούσαμε, είμαστε δυο παιδιά.
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό.
Κάποιο πρωί για τον πόλεμο κινήσαμε μαζί,
όλοι μαζί τραγουδούσαμε, παλεύαμε μαζί.
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό.
Μέσα στο Μάη σκοτώθηκες, το αίμα σου μαβί,
έβαψε μαύρο τον ουρανό, κόκκινο τον καιρό.
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό.
Μαζί σου όλα σκοτώθηκαν, όνειρα, ιδανικά,
γίναμε όλοι φαντάσματα, ζούμε συμβατικά.
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό.
Τώρα οι σημαίες γενήκανε είδη εμπορικά,
είναι τα όνειρα αγαθά καταναλωτικά.
Κόκκινο τριαντάφυλλο, κόκκινο το δειλινό.
Το κόκκινο τριαντάφυλλο από το Μουσικό Σχολείο Βόλου
Κόκκινο τριαντάφυλλο (Μίκης Θεοδωράκης μουσ.- στίχοι) 1976
(αφιερωμένο στον Παναγούλη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου