Γλώσσα Στ΄:Ενότητα 16 Μουσεία-"Το άγαλμα που κρύωνε"-Βίντεο

Το άγαλμα που κρύωνε

Το μικρό μαρμάρινο αγόρι, το άγαλμα, άφησε σαν προσφυγάκι την πατρίδα του στη Μικρασία και στεγάστηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Από τότε κρύωνε ολο­ένα, γιατί νοσταλγούσε αθεράπευτα την πατρίδα του στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου. Τα πράγματα θ' αλλάξουν όμως όταν θα βρει δυο φίλους καρδιάς, την κυρία Γαλάτεια, την καθαρίστρια του Μουσείου, και το μικρό Λάμπη, το γιο του νυχτοφύλακα. Τα πράγματα θ' αλλάξουν μ' ένα παράξενο όνειρο. Απ' τ' όνειρο θα φτερουγίσει στο Μουσείο ένα με­γάλο γαλάζιο πουλί που θα τους ταξιδέψει μια νύχτα με παν­σέληνο στις χαμένες πατρίδες, στη Μικρασία.

Δείτε το βίντεο με τον συγγραφέα να μιλά για το βιβλίο

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Μπουλιώτης Χρήστος:Γεννήθηκε to 1952 στη Μύρινα της Λήμνου. Σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και συγκριτική Γλωσσολογία στην Αθήνα και τη Γερμανία, όπου ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ το 1980. Διεξάγει ανασκαφικές έρευνες στην Κρήτη, στη Σαντορίνη, στην αρχαία Ήλιδα και στη Λήμνο. Δίδαξε αρχαιολογία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και στα μεταπτυχιακά τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς επίσης ιστορία της αιγαιακής Τέχνης Στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Από το 1985 είναι αρχαιολόγος - ερευνητής στην Ακαδημία Αθηνών. Με την παιδική λογοτεχνία ασχολείται συστηματικά από το 1987. Μέχρι τώρα έχει εκδώσει περισσότερο από είκοσι βιβλία σε διάφορους εκδοτικούς οίκους. Το πρώτο του παιδικό βιβλίο με τίτλο Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της Λεύκας τιμήθηκε το 1989 από το Πανεπιστήμιο της Padova με το Βραβείο PIER PAOLO VERGERIO. Το 1994 και το 2000 τιμήθηκε από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για τα έργα του Με τα Φτερά του Πήγασου και το Άγαλμα που κρύωνε αντίστοιχα. Στη Γενέτειρα του Λήμνο, η προσωπική του συλλογή Παιχνιδιών και παιδικών βιβλίων αποτέλεσε τον πυρήνα για την ίδρυση του Μουσείου Ιστορίας Παιδικού Παιχνιδιού και Βιβλίου.

Κάντε μια ιστορία με τις λέξεις: τραγούδια,σακούλι, αρχαιολόγος, φεγγάρι, καρπούζι, άγαλμα, μάτια

Μια πολύ ωραία ιστορία γραμμένη από τη Ζωή Μπ.

Ένα σακούλι τραγούδια

Ένα βράδυ του Αυγούστου, σε μια ερημική παραλία, το ολόγιομο φεγγάρι έπαιζε στα καθαρά νερά της. Σε αυτό το μέρος έκανε βόλτα ο κύριος Φαίδων, μόνος. Συντροφιά του είχε τις σκέψεις του και μια δροσερή φέτα καρπούζι!

Ο κύριος Φαίδων ήταν ψηλός, αδύνατος, με σκουρόχρωμα μαλλιά και μάτια. Από την πρώτη ματιά καταλάβαινες πως ήταν μοναχικός τύπος. Δεν είχε φίλους, παρέες ή τέλος πάντων κάποιον να μοιραστεί τις ανησυχίες του. Είχε χάσει την οικογένειά του και από τότε είχε αφοσιωθεί μόνο στη δουλειά του. Ο κύριος Φαίδων ήταν αρχαιολόγος και έτσι «ζούσε» στις εποχές που εξερευνούσε.

Καθώς περπατούσε στην αμμουδιά είδε κάτι πολύ περίεργο, ένα άγαλμα που είχε ξεβράσει η θάλασσα. Πλησίασε, έσυρε το μαρμάρινο άγαλμα προς το μέρος του και ξεκίνησε να το περιεργάζεται.

Αρχικά, αφαίρεσε τα φύκια που είχε πάνω του. Όμως το άγαλμα δεμένο στο αριστερό του χέρι είχε ένα δερμάτινο σακούλι. Ο κύριος Φαίδων το έλυσε και πολύ προσεκτικά το άνοιξε. Μέσα από αυτό βγήκαν μελωδίες, νότες και τραγούδια. Ο ουρανός γέμισε μουσική για την αγάπη, για τα όνειρα που πρέπει να έχει ο καθένας και για την αλληλοβοήθεια.

Έτσι, ο κύριος Φαίδων αναθεώρησε κάποια πράγματα για τη ζωή και άλλαξε τη στάση του απέναντι στους άλλους.

                                                                             Ζωή Μπ. Στ3 Πλαγιαρίου